Najtrudniejsza część podróżowania, o której nikt nie mówi

Podróże uczą, dodają sił, energii, poszerzają horyzonty... Długo by wymieniać zalety podróżowania. Skupmy się na wadach, a w sumie na jednej... Najtrudniejsza część podróżowania o której nikt nie mówi... Wpis jest fragmentem mojej książki "Dziewięć marzeń" - o podróży dookoła świata w pojedynkę i powrocie do kraju. Więcej możesz przeczytać w mojej książce.  Tutaj możesz pobrać pierwszy rozdział mojej książki - ZA DARMO  

Kilka dni temu...

natknęłam się na wpis Kellie Donnelly o trudnych stronach podróżowania. Jej tekst okazał się idealnym odzwierciedleniem tego, czym sama chciałabym się z Wami podzielić opisując uczucia, jakie mi towarzyszyły po powrocie do kraju po półrocznej podróży dookoła świata. Postanowiłam przetłumaczyć jej artykuł, dodać trzy grosze od siebie i udostępnić, ponieważ osobiście nie ujęłabym tematu lepiej.

Poniższe słowa oddają stan emocjonalny, który towarzyszy osobom, które wróciły z długiej wędrówki. Jeśli kiedykolwiek podróżowałeś lub wyruszyłeś sam w nieznane, witamy w grupie zagubionych osób, które prawdopodobnie nigdy nie zostaną zrozumiane.

Zobaczyłeś świat, spróbowałeś zupełnie nowych rzeczy, poznałeś ludzi innych niż Ci, których znałeś dotychczas, zakochałeś się, zwiedziłeś niesamowite miejsca, poznałeś nowe kultury – i skończone.

Ludzie zawsze mówią o swoich wyjazdach, ale dlaczego nikt nie rozmawia o powrotach do domu po długiej wędrówce?

Zazwyczaj opowiadamy o ciężkich momentach, które przeżyliśmy w drodze – szukaniu pracy za granicą, zawieraniu nowych przyjaźni, bezpieczeństwie w obcych krajach, przystosowaniu się do innych norm kulturowych i popełnianiu błędów z tym związanych. Z powyższymi rzeczami liczysz się na początku swojej wyprawy i wiesz, że musisz się z nimi zmierzyć.

Podczas podróży poznajesz bardzo dużo osób, nawiązujecie przyjaźnie, po czym przychodzi nieunikniony czas rozstania. Pożegnania są trudne, ale jesteś ich świadomy. Wiesz, że wszytko jest na chwilę, ponieważ cały czas się przemieszczasz. Nie możesz się przyzwyczajać i musisz być otwarty na nowe. Kiedy wiesz, że za chwilę wracasz do domu łatwiej jest pogodzić się z wypowiedzianymi po drodze „do widzenia”, „żegnaj”, „do zobaczenia”, ponieważ wracasz do rodziny, przyjaciół, których miałeś w pamięci przez całą długą drogę.

Najtrudniejsza część podróżowania

Kiedy już wróciłeś do domu, spędzasz czas z rodziną i przyjaciółmi. Opowiadasz swoją historię, to, czego doświadczyłeś w podróży, śmieszne historie, przyznajesz się do kłopotów i niebezpiecznych sytuacji, w których wziąłeś udział. Jesteś hollywoodzką gwiazdą przez pierwsze tygodnie, a rzeczywistość po powrocie jest taka nowa i ekscytująca. Niestety tylko do czasu, ponieważ za moment to wszystko mija.

Twoje otoczenie przyzwyczaiło się, że jesteś w domu, nie jesteś już nowym ciekawym obiektem rozmów. Zainteresowanie Twoją osobą zmienia formę i pojawiają się pytania:

Jakie masz plany? Masz już pracę? A może wyjeżdżasz? Spotykasz się z kimś?

Smutna część tej historii jest taka, że po tym jak już odwiedzisz wszystkich, których powinieneś odwiedzić po kilkumiesięcznej nieobecności, siedzisz w swoim pokoju, w którym dorastałeś i dochodzisz do wniosku, że nic się nie zmieniło.

Cieszysz się ze szczęścia bliskich, z ich zdrowia,… i owszem, Twoi znajomi zmienili pracę, mają nowych partnerów życiowych, część z nich się zaręczyła, inni wzięli kredyt, a jeszcze inni wyremontowali łazienkę... Słuchasz tego i widzisz przepaść między Wami..., bo gdzieś w środku jest część Ciebie, która krzyczy: 

“czy nikt z Was nie widzi jak bardzo się zmieniłem?”

I wcale nie masz na myśli włosów, wagi, ubioru czy innych rzeczy związanych wyglądem zewnętrznym. Chodzi o to, co się dzieje w Twojej głowie… o marzeniach, które zmieniły kierunek, nowych priorytetach, które odkryłeś, o tym jak w innych barwach widzisz swój kraj, innym sposobie, w jaki odbierasz ludzi wokół siebie i ich problemy... takie to wszystko błahe w porównaniu do tego co widziałeś.

Chciałbyś żeby wszyscy to zobaczyli i tak bardzo masz potrzebę podzielenia się, porozmawiania o tym…, a okazuje się, że nie ma takich słów, które opiszą to, w jaki sposób Twoja dusza rozwinęła się w momencie, kiedy zostawiłeś bezpieczny dom, pracę, komfort życia... wszystko to, co miałeś i znałeś. Zostawiłeś to za sobą i zmusiłeś sam siebie do ekstremalnej zmiany.

Wymagało to od Ciebie niesamowitej odwagi, zaparcia, dyscypliny i wewnętrznej zmiany, bo od tego czasu Twój mózg zaczął pracować w zupełnie nowej rzeczywistości. Nie takiej, o której uczono Cię w szkole, za młodych lat.

Stałeś się świadomy, że myślisz w zupełnie inny sposób, ponieważ doświadczyłeś tego, w każdej sekundzie, każdego dnia podczas wędrówki, w swojej głowie. Ale jak tą zmianę zakomunikować nowemu/staremu otoczeniu?

Trzy tygodnie po powrocie, rozmowa telefoniczna z kolegą:

- Słyszałem, że po powrocie z takiej podróży można mieć depresję.

Patrzysz przez okno, deszcz pada, szaro, zimno, kot na parapecie siedzi i patrzy na Ciebie z pogardą. Ty w rozciągniętym dresie odpowiadasz:

- Też tak słyszałem.

Czujesz się wściekły. Zagubiony. Po co ja w ogóle wróciłem!!?? Na chwilę zapominasz i chowasz do szuflady to wszystko czego się nauczyłeś o sobie, o życiu podczas podróży. Są momenty, w których masz wrażenie, że nie było warto tego przeżyć, ponieważ nic się nie zmieniło. Mijają dni, czasem miesiące i nagle wszystko zaczyna być jasne. Dochodzisz do wniosku, że to, co zrobiłeś to jedyna rzecz, która jest ważna. To ona zmieniła absolutnie wszystko i nie ma powrotu.

Jakie jest rozwiązanie dla tej trudnej strony podróżowania, o której nikt nie wspomina? Przypomina to uczenie się obcego języka, którego nikt w Twoim aktualnym otoczeniu nie rozumie. Nie masz pojęcia jak się skomunikować z tymi osobami, jak się z nimi dogadać i wyjaśnić co czujesz.

To jest powód, dlaczego pierwszą Twoją myślą po powrocie do kraju jest “muszę stąd wyjechać”.

Ucieczka? Każdy nazwie to inaczej. Jak mówisz komuś, że chcesz wyjechać, on odpowiada, że bardzo dobrze Cię rozumie. Złapałeś bakcyla i teraz jesteś prawdziwym globtroterem, musisz być w drodze. Prawda, jest taka, że to nie pasja podróżowania ciągnie Cię w dalszą drogę. To chęć powrotu do miejsca, w których ludzie posługują się tym samym językiem, co Ty. Nie chodzi tu o język polski, angielski, hiszpański czy portugalski. Tęsknisz za językiem, który tylko ludzie w podróży znają… jak to jest wyjechać, zmienić wszystko, rozwinąć się, doświadczyć, nauczyć się. A potem wrócić do domu i czuć się bardziej zagubionym w swoim rodzinnym mieście. Niż najbardziej jak to tylko możliwe różnej kulturowo i odległej malutkiej wyspie na końcu świata, którą odwiedziłeś po drodze.

Fakt, zabłądziłeś, ale to co teraz przeżywasz to nie ślepa uliczka, to skrzyżowanie.

Stoisz na nim i masz do wyboru jedną z dróg. Drogę, którą nazwiesz "jadę zwiedzać dalej" albo skręcisz w drugą stronę, tą z przeszkodami. Tak naprawdę nie jest ważne, która z nich jest bardziej skomplikowana. Ty nie szukasz łatwej czy trudnej drogi, szukasz własnej.

To jest najtrudniejsza część podróżowania, o której nikt nie mówi. To podstawowy powód, dla którego większość z nas – osób, które podjęły decyzję o wyjeździe decydują się zrobić to ponownie.

Należysz do nich? Więcej o powodach, trudnościach po powrocie i samej podróży dookoła świata w pojedynkę, przeczytasz w mojej książce.

Inspiracją do napisania powyższego wpisu był dla mnie artykuł The Hardest Part of Travelling that No One Talks About by Kellie Donnelley

>>> Przeczytaj o mojej podróży dookoła świata w pojedynkę