Piszę bloga od czterech lat i dopiero teraz wybrałam się na kurs pisania? Dokładnie tak. Co więcej musiałam napisać 89 stron swojej powieści o podróży dookoła świata w pojedynkę, żeby poczuć, że jeśli naprawdę chcę pisać to czas rozwinąć swoje umiejętności.
Już przed pójściem na pierwsze trzy godzinne spotkanie kursantów uświadomiłam sobie jak błądzę. Trenerka poprosiła żebyśmy na zajęcia przynieśli swoją ulubioną powieść. Podeszłam więc do półek uginających się od tytułów w swoim pokoju, w poszukiwaniu tej ulubionej. Znalazłam na niej: Bóg zawsze znajdzie Ci pracę Regina Brett, Dawca Marzeń Wilkinson, Zaufanie waluta przyszłości, Michał Szafrański, Simon Sinek, Siła Nawyku Charlesa Duhigg, Człowiek w poszukiwaniu sensu Viktor E. Frankl... - poradniki, książki o rozwoju osobistym, reportaże... żadnej powieści. Jak mam napisać powieść, skoro czytam poradniki!
Ryszard Kapuściński twierdzi, że żeby napisać jedno własne zdanie, trzeba przeczytać tysiące cudzych. Odłożyłam pisanie i pokornie zabrałam się za uzupełnienie domowej biblioteczki w powieści. Postanowiłam dać sobie czas, aby znaleźć ulubionego powieściopisarza i być może swój styl w ich pisaniu.
Jak wyglądał kurs pisania?
Kurs pisania w Warszawie trwał miesiąc. Spotykaliśmy się raz w tygodniu w niedzielę. Pierwsze spotkanie było wprowadzeniem. Czasem na ugruntowanie dotychczas zdobytej wiedzy oraz poszukiwaniem inspiracji na teksty. Na drugiej sesji rozmawialiśmy o sile bohaterów w powieści oraz narracji. Trzecie spotkanie, dotyczyło konstrukcji powieści oraz scen i rytmu. Ostatnie spotkanie poświęcone było współpracy z wydawcami. Kurs organizowała Maszyna do pisania.
Największą część pracy zrobiliśmy jednak sami w domu. Z każdej sesji wyszliśmy z zadaniem napisania tekstu na 5000 znaków, 15 000 znaków ze spacjami - zależnie od tematyki i możliwości.
Grupa uczestników liczyła dziesięć osób. Dziesięć indywidualistów, którzy oprócz tego, że tak jak ja piszą i czytają zadane teksty, później nawzajem je oceniają. Kurs pisania zmusił mnie do przełamania swojego strachu. Strachu przeczytania na głos przelanych na papier własnych słów i strachu przed oceną. Nie było to łatwe, ale potrzebne, bo dzięki temu czułam, że idę do przodu z pisaniem swojej książki.
Oprócz kursu pisania, czytania powieści i poradników o pisaniu (między innymi Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika, Stephen King oraz Mów swoim głosem Reginy Brett) po prostu pisałam. Pisałam historie, które przeżyłam w podróży, opisywałam ludzi a później poprawiałam i pisałam dalej. Nie wiem, jak Wy to ocenicie, ale czuję, że sporo pracy wykonałam i rozwinęłam się w pisaniu.
To było kilka miesięcy temu. Gdy wracam to tekstów napisanych na początku działalności bloga widzę różnicę w jakości. Pierwsza myśl była taka, żeby zacząć je poprawiać i sprawić by lepiej się je czytało. Po dłuższym zastanowieniu postanowiłam zostawić tak jak jest.
Pisanie traktuje jak dzielenie się. Zaczęłam pisać bloga przede wszystkim dla siebie, ale też pełna wiary, że ktoś gdzieś potrzebuje tych słów. Jak do tej pory nie aresztowała mnie policja gramatyczna, więc stare teksty zostaną na blogu, z wszystkimi błędami - niech będą inspiracją dla osób, które w strachu przed brakiem perfekcji i oceną nie publikują swoich tekstów z szuflady.
